Krismasi na mwaka mpya Tanzania (Kerst en nieuw jaar in Tanzania)

Hallo lieve lezers,
Het is alweer een tijdje geleden dat ik een blog heb geplaatst. Ondertussen is het alweer 2018 (gelukkig nieuw jaar nog!) en hebben Marthe en ik alweer twee en een halve week op de kinderafdeling gestaan. Natuurlijk hebben we kerst en oud en nieuw hier op onze eigen wijze gevierd. Dus laat ik daarmee beginnen.

Kristmasi.
Kerst hebben wij in de grote stad Mwanza gevierd. Dat was voor ons vanuit Rubya wel weer veel gereis (7 uur heen en 7 uur terug), maar dan konden we het wel vieren samen met een grote groep andere coassistenten. De dag voor kerst hebben we vooral aan het zwembad doorgebracht en samen met meerdere van onze cogroep een mooie zonsondergang gezien.
Op kerst zelf hebben we wat over de markt gelopen en hebben we s avonds met de cogroep gegeten in het format van Tappanyaki. Met z’n negenen zaten we rondom de grill, waarop één voor één eten voor ons werd bereid. Leuk om een keer te zien, maar natuurlijk totaal niet Afrikaans, haha (Japans namelijk). Het werd een gezellige avond met heel lekker eten. Na twee dagen Mwanza was het voor ons helaas alweer tijd om aan de weg terug met de bus te beginnen.

Goede voornemens voor 2018.
Wat is een nieuwjaarsweekend zonder goede voornemens? In Rubya doen ze er ieder geval wel aan! Daar startte op zaterdagochtend 30 december om 6:30 uur het “getting fit” programma (ook wel “Rubya jogging club” genoemd). Personeel uit alle lagen van het ziekenhuis doen mee om door middel van dit programma fitter te worden. Van tevoren is bij de deelnemers onder andere een BMI gemeten en zijn doelen gesteld met betrekking tot gewichtsverlies. Wij werden gevraagd om deze zaterdag ook te komen en met goede moed en gepaste tegenzin stonden wij vroeg op. Het is natuurlijk totaal niet Afrikaans om zaterdagochtend om 6:30 uur op een veldje te gaan sporten. Toen wij om 6:30 uur aankwamen en er niemand te bekennen was, werden onze verwachtingen bevestigd: er was niemand gekomen. Opeens werden we uit de verte geroepen door een bewaker. Hij wenkte dat wij moesten komen. Toen bleek dat een grote groep zelfs al begonnen was op een veldje buiten het ziekenhuis terrein!! Moesten we nog rennen ook om op tijd te komen! In het uur dat volgde deden we allerlei gymnastiek oefeningen, werd er af en toe wat hardgelopen en deden we spelletjes zoals je die vroegen bij gym zou hebben gedaan. In totaal waren er zo’n 30 mensen. Zo was er de directeur van het ziekenhuis (in sportoutfit!), de man van de administratie, een stuk of vier artsen, de verpleegkundige van de vrouwenafdeling, de radioloog, de vrouw van het koor en dit alles werd begeleid door de fysiotherapeut. Een bond gezelschap dus. We hebben vooral heel veel gelachen om dit bizarre tafereel op de zaterdagochtend waar wij onderdeel van uitmaakten en natuurlijk kon een groepsfoto niet uitblijven.

Deze sportieve zaterdag werd nog sportiever. We hadden het idee opgevat om nogmaals naar Muleba te gaan lopen, maar dit keer over de weg waar we normaal over zouden rijden. Het werd een hele wandeling van zo’n 4,5 uur. Het was wel echt leuk om de dorpjes en natuur waar we altijd doorheen rijden eens goed te bekijken. Meerder malen werden we door bekenden ingehaald met de auto. Zij stopten dan heel vriendelijk en vroegen waarom wij in godsnaam naar Muleba aan het lopen waren. Hadden wij soms ons transport gemist? Wilden wij een lift hebben? Telkens zeiden wij: “nee bedankt, wij willen graag lopen”.
Eenmaal in Muleba aangekomen zaten we onder het stof van alle auto’s en brommertjes die ons gepasseerd hadden. Maar we hadden geen tijd om ons schoon te maken. Na een lekkere fruitsalade te hebben genuttigd, vertrokken we in de daladala (minubusje) naar Bukoba. Marthe en ik zaten een keer voorin en ik ben blijkbaar meerdere keren bijna in slaap gevallen met mijn hoofd op de schouder van de chauffeur. Oeps.

Aslay! Aslay! Wazungu! Wazungu!
Op zaterdagavond zijn we getuige geweest van het spetterende optreden van Aslay! Dit is een van de bekendste artiesten van Tanzania. In de bus hoor je heel vaak zijn muziek en zie je zijn videoclips voorbij komen. Deze artiest moesten we gaan zien! Van zo’n bekende artiest zou je verwachten dat duidelijk is waar en wanneer hij optreedt, maar niets was minder waar. Na veel nagevraagd kwamen we erachter waar we moesten zijn, maar hoe laat hij zou optreden was een raadsel. Voor 10.000 shilling (zo’n 4 euro) konden we het terrein op. Daar waren we opnieuw de enige blanken.
Het podium was klein en van lichteffecten was totaal geen sprake. TL licht voldeed. Tijdens het wachten kwam een vrachtwagen vol spullen het terrein op gereden. Mensen renden hier massaal naartoe. Het leek wel alsof er hulpgoederen werden uitgedeeld. Dit waren geen hulpgoederen, maar stoelen! Iedereen wilde namelijk zitten. Staan tijdens een optreden? Niet te doen!
Na veel voorprogramma’s te hebben gezien (één waarbij de vrouwen wel heel bijzonder dansten met hun konten, het was gewoon gênant), kwam daar eindelijk Aslay. Zijn optreden bestond uit niet veel meer dan een combinatie van playbacken en meezingen met je eigen plaat. Echt live was het niet, maar mensen vonden het geweldig.
Toen er gevraagd werd of er mensen op het podium konden dansen, konden de wazungu (blanken) natuurlijk niet achterblijven. Annemarie en Susan durfden het samen aan om het podium op te gaan. Onder luid applaus en het scanderen van “Wazungu, wazungu!”dansten zij samen met Aslay en trouwens ook met een man met één been (bijzonder details). Ik keek vanaf enkele meters fijn toe en hoefde niet zo nodig op een podium te dansen, waarbij 1000 mensen aan het toekijken zijn. Ik heb me wel kapot gelachten om wat er allemaal op het podium gebeurde.

Mwaka mpya.
En toen was het oudjaarsdag. In ons hotel hadden we twee oudere (>60 jaar) Nederlandse mannen leren kennen. Zij gingen deze dag met hun eigen auto wat rondrijden in de buurt van Bukoba en wij werden uitgenodigd om mee te gaan. Het werd een gezellige road trip, waar we vooral vaak stopten om foto’s te maken en ook veel hebben gekletst.
In de avond zijn we samen met z’n zessen gaan eten in een relatief Westers restaurant.  Rond 23:30 wilden we naar een bekende club, maar hier bleek tot onze schrik haast niemand te zijn. We besloten naar Casanova te gaan, de pub waar we wel eerder waren geweest. Het schelle geluid dat daar door de boxen klonk was weer als vanouds, maar ook hier waren niet zoveel mensen. Net voor twaalven werden we naar de dansvloer getrokken en voordat we het wisten wat het al 2018 en werden we door iedere onbekende Tanzaniaan omhelst en vlogen de “Happy new year’s” ons om de oren. We dansten nog even door, samen met de twee Nederlandse mannen. Die gingen trouwens helemaal los. Helaas, regels zijn regels in Bukoba. Na twaalf uur mag er geen muziek meer gedraaid worden buiten (alleen in clubs binnen). Je zou denken dat dit op oudejaarsavond niet geldt, maar niets bleek minder waar. We mochten wel vijf minuten langer doorgaan, maar om 00:05 uur ging de muziek uit en moesten we het met elkaars gezelschap doen. Gelukkig hadden we het heel gezellig met z’n vieren en de twee oudere mannen en heb ik meerdere malen slap gelegen van het lachen.
Met z’n vieren zijn we daarna nog even naar een nachtclub gegaan, maar ook daar was het niet zo druk. De meeste mensen vieren nieuwjaar denk ik toch in de kerk.

Het ziekenhuis.
Naast al deze feestdagen en weekenden moest er natuurlijk ook gewoon gewerkt worden. Op de kinderafdeling was het wel even wennen. Het gaat hier behoorlijk snel en de variatie is minimaal. Van de gemiddeld 30 kinderen die op de afdeling liggen, hebben er 15 malaria. De rest heeft een longontsteking, een urineweginfectie of is ondervoed. Met antibiotica wordt tot onze frustratie behoorlijk gestrooid, maar dat beginnen we een beetje te accepteren.
Ook hier zijn schrijnende gevallen. Zo ligt er een kind dat hier naartoe werd gebracht door moeder en oudere broer omdat hij mogelijk malaria zou hebben. Dat had hij inderdaad en hij ging met de juiste medicatie naar huis op de pikipiki (motorbike). Op de weg naar huis kregen ze een ongeluk. Gevolg: oudste broer in coma (maar nu wel weer goed hersteld), moeder twee gebroken armen en dit kleine jongetje heeft blijvende hersenschade en daarbij horende epilepsie. Hij is ook nog ondervoed geraakt, doordat hij niet goed kan drinken en zijn moeder met haar gebroken armen hem niet goed kan voeden. Dit is een gezin met weinig geld, maar er wordt nu toch geprobeerd dit kindje door te verwijzen naar een gespecialiseerd ziekenhuis. Een schrijnende situatie. Dit zijn wel de verhalen die je bijblijven.

Ondertussen zijn we alweer meer dan 5 weken hier dus het gaat heel snel. Binnenkort zullen we weer van afdeling wisselen. Het wordt maternity (zwangere vrouwen) of de mannenafdeling. Daarnaast gaan we nog een dag op bezoek bij het ziekenhuis in Biharamulo (waar ook coassistenten zitten) en gaan we een aantal dagen naar Gombe National Park, op zoek naar chimpansees. Veel leuks dus. Ik hou jullie op de hoogte!