Kwaheri Rubya (Goodbye Rubya)

Dat was het dan. Ons coschap in Rubya is voorbij. Afgelopen week was een rare week, waarin we ons maar niet konden voorstellen dan we echt bijna weg moesten.
Het begon eigenlijk al vorige week. Vorige week vrijdag hebben we een goodbye party georganiseerd. Een week van tevoren hadden we met de hand reeds vijftig uitnodigingen geschreven en uitgedeeld. Het gaf echt een kinderfeestje gevoel om mensen een uitnodiging te geven. Wat waren ze er blij mee! Ook mondeling werden de nodige mensen uitgenodigd en hier en daar was er iemand die zichzelf uitnodigde (Gewoon vragen wanneer het feestje is en of je een uitnodiging mag hebben. Dat kun je niet weigeren). We wisten wat we nodig zouden hebben: bier, wijn, soda en heel veel eten (vooral vlees zou een noodzaak zijn, was ons gezegd). Grote hoeveelheden moesten het zijn!
Hoewel ik helaas één dag van tevoren opnieuw ziek werd (weer koorts), heb ik nog wel met een aantal voorbereidingen kunnen helpen.  Er moest genoeg bier gehaald worden, dus kon ik op een pikipiki (motorbike) met een bierkrat achterop toch nog wat betekenen. En natuurlijk moest onze kleding van kitenge op tijd opgehaald, gepast en aangepast worden, zodat we allemaal feestelijk Tanzaniaans voor de dag konden komen. Daarnaast hebben de anderen heel fanatiek de lekkerste dingen gekookt.

We waren van tevoren super benieuwd naar hoeveel mensen er zouden komen en wie dan precies. Hadden we te veel of te weinig eten en drinken? Spannend!
We hadden aangegeven dat het feest om 20.00 uur zou beginnen en dat hebben we geweten ook! Klokslag 20.00 uur stonden de eerste gasten voor de deur. Met een vrolijk ' karibu sana!'  (hartelijk welkom) verwelkomden we iedereen. De stukjes vlees, de popcorn, de brownies, de gesuikerde pinda's en het zelfgebakken brood met guacamole werden als een malle naar binnen gewerkt. De bijzettafeltjes werden gebruikt als normale tafels. Stoelen werden aangeschoven en er werd driftig gegeten. Dit ging wel heel snel zo! De mensen bleven maar binnenstromen (we denken dat er zo’n veertig mensen zijn geweest) en we zijn druk geweest met het serveren van eten en het uitdelen van biertje na biertje na biertje. Tussendoor ben ik samen met een taxichauffeur nog twee extra bierkratten gaan halen in het dropje verderop, omdat we bang waren tekort te komen.
In de loop van de avond kwam het feestje lekker op gang. Met veel Tanzaniaanse muziek kon het dansen echt beginnen. Wat was het gezellig! Ook mensen die dienst hadden in het ziekenhuis kwamen aan de deur om een drankje vragen. Hamna shida! (= geen probleem). Ik weet niet hoeveel drankjes ik heb uitgedeeld aan mensen die niet eens op het feestje waren, maar iedereen was er in iedere geval erg blij mee.
Rond middernacht gebeurde dat wat er deze avond juist NIET moest gebeuren: de stroom viel uit!! Weg muziek, weg licht. Een aantal feestgangers liet het hier echter niet bij zitten. Verlengsnoeren werden tevoorschijn gehaald om de elektriciteit van de OPD (polikliniek, die wel stroom krijgt van een noodaggregaat) af te tappen. Het zag er wel wat gevaarlijk uit (losse draadjes aan elkaar knopen!) , maar het lukte wel. Zonder licht, maar met harde muziek met een goede bas kon het feestje gewoon doorgaan! Fanatiek werd er door gedanst tot een uur of drie. Toen gingen ook de meest dronken mensen naar huis (geen idee hoe bepaalde personen thuis zijn gekomen) en lieten ze ons huis in erbarmelijke staat achter. Dat werd nog een leuk werkje de volgende ochtend... Ondanks dat ik nog steeds koorts had, heb ik met de nodige pijnstillende en koorts verlagende medicatie wel echt kunnen genieten van dit feestje!

De laatste dagen in het ziekenhuis.
Helaas was ik begin van de week nog steeds ziek en deed ik op een dag niet veel meer dan alleen de visites op de afdeling. Gelukkig ging het de laatste dagen beter en heb ik toch goed afscheid kunnen nemen. Het werd een week van ' de laatste keer....' De laatste keer grashakken, de laatste keer morning prayer (waarin we een afscheidsspeech in Swahili gaven (wel met spiekbriefje hoor!)), de laatste keer morning report, de laatste keer naar Nyakalembe (het dropje in de buurt), de laatste keer visite lopen als coassistent (hierna ben ik nooit meer co!!) en ga zo maar door. Het was ook een week van selfies nemen met iedereen met wie we fijn hebben samengewerkt.
Vrijdagochtend kwamen de nieuwe coassistent aan en werd het wel heel erg duidelijk dat we echt weg moesten. We hebben het die vrijdag dan ook niet droog gehouden. Ons mooie uitzichtpunt is een goede plek om de emoties even te laten gaan. Afscheid nemen valt gewoon erg zwaar na zo'n leuke tijd. Annemarie en Susan vertrokken vrijdagavond al en Marthe en ik lieten Rubya achter ons op zaterdag in de vroege ochtend....

En nu?
Nu zitten Marthe en ik in Mwanza met alleen maar goede herinneringen aan onze tijd in Rubya en heel veel foto's. De komende vier weken reizen we door Tanzania heen en gaan we nog meer zien van dit mooie land. Maar we blijven toch nog steeds denken aan ons fijne Rubya....