Rwanda: the land of a thousand hills

Hey lieve lezers,
Deze blog is een beetjes verlaat, maar ik begin maar gewoon waar ik de vorige keer geëindigd ben. In het weekend van 10 februari zijn wij naar Rwanda geweest!
Omdat ons businessvisum zou verlopen, moesten we de grens over. Wat kun je dan beter doen dan er meteen een leuk weekend weg van maken? Donderdagavond waren we al naar Biharamulo gereisd, zodat we de volgende ochtend snel vanuit daar zouden kunnen vertrekken. De gedeelde taxi de volgende ochtend was super snel geregeld en voordat we het wisten waren we zelfs vóór 7 uur ’s ochtend al onderweg naar de grens. Helaas was deze snelheid van korte duur... Op het kruispunt waar we zouden moeten overstappen op een andere taxi, was geen taxi te bekennen. Nou, eigenlijk waren er wel taxi’s, maar niemand wilde richting de grens. De weg de andere kant op was daarentegen wel populair, maar vraag me niet waarom. Ligt gefrustreerd hebben we daar bijna twee uur moeten wachten. Je moet wat, dus hebben we maar wat lokale koffie gedronken en een praatje gepraat met de mensen van het dorp. Uiteindelijk, belandden we in een daladala (minibusje) waarin we weer lekker moesten proppen (Annemarie moest via het raam naar binnen klimmen). Na nog een andere overstap op een taxi, kwamen we eindelijk aan bij de grens. In Rwanda zijn plastic tasjes verboden en onze tassen werden hier dan ook op gecontroleerd door een bewaker met indrukwekkend geweer. Een snelle blik  in de tas bleek echter genoeg. Eenmaal in de bus naar Kigali zag ik tot mijn verbazing overal plastic tasjes! Zo streng waren de regels blijkbaar ook weer niet. En dat terwijl ik mijn plastic tasjes had moeten afstaan!
Rwanda blijkt een ontzettend mooi landschap te hebben. Het land van de 1000 heuvels doet zijn naam wel eer aan. Het zijn bijna geen heuvels meer te noemen, maar groene bergen met veel terrasvorming, wat er echt mooi uitziet. Je zou het misschien niet verwachten, maar Rwanda is echt zooo anders dan Tanzania. Netje geasfalteerde wegen zonder één enkel gat, aangelegde stoepen, stoplichten, vrijwel geen afval op straat, netjes bijgehouden perkjes langs de weg, weer rechts rijden, de klok één uur achteruit. Zo anders! Met hoge snelheid reden we met een bus over de fantastische geasfalteerde wegen. Kigali blijkt vooral een hele moderne stad, waar opvallend veel blanken rondlopen en allerlei luxeproducten te koop zijn. Ons hostel paste helemaal in dit straatje: super modern.

We zijn niet lang in Kigali gebleven, want ons doel was om de Congo-Nile trail te gaan doen. Dit is een route helemaal in het westen van Rwanda, die vooral door wandelaars en mountainbikers in enkele dagen wordt afgelegd. Omdat wij die tijd niet hadden, besloten wij deze route per pikipiki (motorbike) te gaan doen. We waren dit weekend met z’n zessen (ook twee coassistenten uit Sumve in Tanzania waren met ons mee) en dus stonden zondagochtend zes pikipiki’s met bestuurder voor ons klaar in Gisenyi (aan de grens met Congo). Het werd een hele mooie rit die enkele uren duurde. De foto’s heb ik een paar dagen geleden al op facebook geplaatst. Het had niet langer moeten duren want het hobbelen over slechte wegen zorgde ervoor dat wij geen konten meer overhielden en de nodige spierpijn ontstond. Wel was het een hele ervaring die ik niet had willen missen. De mooie landschappen en alle mensen in de dorpjes die naar ons zwaaiden als wij langsreden, maakte het heel speciaal. Het laatste stukje Congo-Nile  na heel wat hobbelen opeens de best geasfalteerde weg tot nu toe. Nadeel was dat de pikipiki bestuurders wel heel hard reden op dit stuk. Met alleen een helm die totaal niet vast zat, was dit wel even billenknijpen, maar onze eindbestemming (Kibuye) was zeker de moeite waard. Opnieuw een fantastische uitzicht en mooie omgeving om nog even in te wandelen.

We hadden wel wat haast deze dagen, want we konden natuurlijk niet te lang wegblijven uit Rubya. Dat wilden we zelf ook niet, omdat Rubya gewoon nog steeds heel leuk is! De volgende dag zijn we daarom meteen terug gegaan naar Kigali om daar het National Genocide Memorial Museum te bezoeken. Wat een tragisch verhaal! In het museum werd ons uitgebreid verteld hoe de genocide heeft kunnen gebeuren. Dat het al begon met de komst van kolonisten die een echte scheiding aanbrachten tussen Tutsi’s en Hutu’s (die daarvoor in vrede samenleefden) en dat je het daarna langzaam zag opbouwen naar de massamoord in 1994 was tragisch en indrukwekkend. Onvoorstelbaar dat voorheen goede buren en vrienden elkaar hebben afgeslacht met manchetten. Alsof iedereen was gehersenspoeld!  We hebben er langer doorgebracht dan we gepland hadden, maar het was gewoon te interessant en heftig om even snel doorheen te lopen. Dat deze mensen nu allemaal weer in vrede samenleven in Rwanda, is denk ik een wonder.
We sloten de dag af in een hypermodern café met lekker Westers eten en smoothies, wat we in de omgeving van Rubya absoluut niet kunnen krijgen. Als toetje hebben we ons uitgeleefd op alle mogelijke gebakjes die ze hier verkochten. Genieten dus!

En toen moesten we alweer terug naar Tanzania. We vertrokken vroeg om ervoor te zorgen dat we voor het donker in Rubya zouden aankomen. Dat is zowaar gelukt, dus het viel allemaal reuze mee! Wel weer 10 uur gereisd in bussen, taxi’s en daladala’s, maar het was het meer dan waard.

Na dit enerverende weekend zijn Marthe en ik begonnen op de mannenafdeling. Meteen hadden we meerdere interessante casus, dus vervelen doen we ons hier niet. Wel moet er nog even gewerkt worden aan onze verslagen (het is niet alleen lang leven de lol hier), om te voorkomen dat we ons na onze terugkomst in Nederland een week moeten opsluiten in huis.

Gisteravond (23 februari)  hebben we ons afscheidsfeest gevierd. Het was fantastisch, maar hierover later meer. Ook zal ik binnenkort nog iets schrijven over onze tijd op de mannenafdeling. Nog één weekje en dan moeten we Rubya alweer verlaten. Met pijn in ons hart, dat kan ik jullie al wel vertellen. Tot snel weer!