De eerste weken

Nieuw-Nickerie 06-02-2020

Ik was niet van plan een blog bij te gaan houden, maar laat ik toch maar eens opschrijven wat ik de afgelopen 2,5 week allemaal heb meegemaakt. Dat doe ik buiten, in de zithoek van een van onze huisjes, terwijl ik om de 15 minuten naar de wasmachine moet lopen om hem te laten vullen, draaien, legen, vulllen, draaien etc. Tegelijkertijd wordt hier om ons territorium gevochten,  onze twee honden (Piet en Baka) versus een ongewenste indringer. Kortom, ik verveel me niet. 

Laat ik bij het begin beginnen. Op 18 januari vloog ik van Amsterdam naar Paramaribo. Ik kon de eerste dag meedoen aan een rondleiding door Paramaribo met een groep coassistenten dus ik had meteen wat te doen. Het centrum van Paramaribo is eigenlijk best klein, dus in een aantal uurtjes heb je al veel gezien. In de avond kreeg ik voor het eerste te maken met de Surinaamse gastvrijheid. Als het donker is kun je beter niet in je eentje over straat in Paramaribo. Daardoor had ik een probleem met het avondeten toen het donker begon te worden en ik niemand had om mee uiteten te gaan. Toen een Surinaamse vrouw dat hoorde, belde ze ‘haar’ taxichauffeur om direct een grote hoeveelheid bami (met grote stukken kip wel te verstaan) voor mij te komen brengen. Even later zat ik in het guesthouse te genieten van de bami (de kip mocht een hongerige hotelgast hebben). 
De volgende dag lukte het opvallend gemakkelijk om alles voor mijn visum te regelen. Dat betekent helaas niet dat het nu allemaal geregeld is. Daarin heb ik dan nog wel een lange weg te gaan.

Weer een dag later werd ik opgehaald bij het guesthouse en na 3,5 uur alsmaar naar het westen rijden (waarbij ik Groningen en Wageningen passeerde), kwam ik aan bij de Waterloostraat in Nieuw-Nickerie, mijn nieuwe adres voor het komende half jaar. De dag erna kon ik meteen aan de slag op de SEH.

Na 2 weken werken kan ik nu wel zeggen dat het hier langzaam begint te wennen. Het is best pittig als je elke dienst als enige arts op de SEH staat en gemiddeld tussen de 8 tot 16 patiënten ziet. Het grote verschil met Nederland is daarbij dat veel Surinamers de huisarts overslaan en direct naar de SEH gaan. Hierdoor zijn er ook heel veel mensen met voedselvergiftiging of (zoals we dat hier noemen) viraal syndroom (kortweg griep). Als arts moet je dan zelf de inschatting maken of je ze met adviezen naar huis kunt sturen of toch eerst aanvullend onderzoek moet doen. Dat is eigenlijk het werk van de huisarts, maar hier doen wij dat dus zelf. De huisarts is nou eenmaal duurder dan de SEH (vraag me niet waarom). Waarom zou je eerst naar een duurdere plek gaan waar ze geen aanvullend onderzoek kunnen doen als je ook direct naar de goedkopere SEH kan gaan waar meteen bloedonderzoek kan worden ingezet of een foto kan worden gemaakt? Als dit het systeem in Nederland was, zou het ook zo gaan. 

Tot nu toe heb ik dagdiensten en avonddiensten gedaan. Daarnaast heb ik ook een week op de afdeling van interne geneeskunde gestaan, wat druk kan zijn, maar wel een stuk ontspannener is dan het SEH-werk omdat je gewoonweg meer tijd heb om na te denken. Op de afdeling zie je de dramatische gevolgen van diabetes en hypertensie op jonge leeftijd. 40-jarigen met ernstige herseninfarcten, volledig bedlegerig en niks meer aan te doen. Vreselijk. En dan heb ik het nog niet gehad over de vele verkeersslachtoffers: veelal jongen mannen met ernstig hersenletsel, opgelopen na een aanrijding. De helm zat op het hoofd, maar de sluiting was niet dichtgemaakt. Van wat ik tot nu toe heb gezien overleven ze het vaak niet. 

Buiten werktijd proberen we ons hier ook een beetje te vermaken. In de middag kan er gezwommen worden in het lokale zwembad. In de avond is er de mogelijkheid om oa tennislessen en boxlessen te volgen. Allebei erg leuk! Daarnaast hebben we gisteren wat plantjes gekocht en zijn we dus aan het tuinieren geslagen.  Owja, vergeet de gezellige etentjes hier niet. Vorige week organiseerden de vertrekkende basisartsen een afscheidsfeest bij ons in de tuin. Veel specialisten, basisartsen en enkele verpleegkundigen waren gekomen.  Er was gezorgd voor genoeg Surinaams eten en er was Parbobier (HET Surinaamse bier) in overvloed. Het werd een gezellig avond.

Ik heb nog veel meer te vertellen, maar dat volgt een andere keer. Ondertussen (2 uur later) is de was gedaan en hangt nu te drogen in de zon. De harige indringer is verjaagd en de rust in wedergekeerd. Ik spreek jullie snel weer!

Liefs, Yvonne