Afscheid van Nickerie

Nieuwe-Nickerie, 08-07-2020

Hey allemaal.
Nog 1,5 week en ik ben weer terug in Nederland! Ik bedacht dat ik al een poosje niets van mij had laten horen en omdat er toch behoorlijk wat veranderd is, hierbij een nieuwe update.

Geen total lockdown meer!
Een dag nadat ik mijn vorige blog had gepost, werd bekend dat de total lockdown werd opgeheven. Dat was heel fijn om te horen! We hadden er wel zo onze vraagtekens bij als je keek naar het toenemende aantal besmettingen,  maar sociaal-economisch ging het zo niet langer. Steeds meer mensen kwamen financieel dramatisch in de problemen en de roep om versoepelingen werd daardoor steeds luider. Wat overbleef was een avondklok zoals we die al langer gewend waren, van 20:00 tot 05:00 uur. Opeens konden we weer gewoon over straat als wij dit wilden. Natuurlijk moeten nog steeds alle bekende voorzorgsmaatregelen genomen worden (1,5 tot 2 meter afstand houden, mond-neusbedekking op, veel handen wassen), maar wat fijn om weer wat meer vrijheid te hebben. Anna en ik maakten er meteen gebruik van door op een vrije dag naar het dorp Wageningen te gaan. Daar staat het Petronella Ziekenhuis, een klein ziekenhuisje waar onze Cubaanse collega Victor werkt. Hoewel we ons bezoek niet heel duidelijk hadden aangekondigd werden we hartelijk ontvangen. We kregen een rondleiding door het ziekenhuis en werden door Victor en zijn vrouw uitgenodigd voor het eten. Wageningen bleek een heel klein dorp met veel vergane glorie. Vroeger was de rijstfabriek hier booming business, maar tegenwoordig lag het dorpje er verlaten bij. Dat stukje Wageningen wat ik eerder had gezien toen ik vanuit Donderskamp daar een patiënt had afgezet, bleek het centrum te zijn! Niet veel nieuws te zien dus, maar gewoon even uit Nieuw-Nickerie weg zijn was al heel fijn. Na zo’n total lockdown ben je met de kleinste activiteiten al tevreden. Sinds deze week is de lockdown zelfs nog verder versoepeld. De avondklok is nog maar van 22:00 tot 5:00 uur en sporten mag ook weer. Gisteren ben ik voor het eerst in 4 maanden weer gaan tennissen. Erg leuk!

COVID-19 in het ziekenhuis.
De lockdown mag dan zijn opgeheven, het aantal besmettingen in Suriname neemt nog steeds toe. Gelukkig wel relatief gecontroleerd met gemiddeld 15-20 positieve gevallen per dag die erbij komen. Daarbij is vooral het oosten van het land getroffen en was Paramaribo ook een brandhaard (hoewel deze nu is afgekoeld). In Suriname mag niemand die positief is getest thuisblijven. Er zijn speciale locaties waar deze mensen naartoe worden gebracht, zodat men weet dat zij zich aan de quarantaineregels houden. Het vertrouwen in de bevolking is dus niet erg groot. Naast hotels zijn er ook ziekenhuizen die positieve patiënten zonder symptomen opnemen ter observatie. Circa 1,5 week geleden ontstond de situatie dat er in en rondom Paramaribo geen plekken meer beschikbaar waren om positieve patiënten te plaatsen. Daarom moest een positieve patiënt opgenomen worden in het MMC in Nickerie. Deze patiënt was compleet stabiel en had geen klachten. Waarom zo iemand in een ziekenhuis brengen waar nu geen corona is? Het frustreerde mij enorm en ik snap de gedachtegang nog steeds niet. Tijdens mijn dienst kreeg ik de opdracht om in PPE bij deze positieve patiënt in isolatie langs te gaan om zijn longen te beluisteren. Geen idee wat het nut daarvan was, want wat verwacht je te horen bij iemand die geen koorts heeft, niet hoest en verder allemaal goede vitale parameters heeft?! Maar goed, ik ben daar volledig in pak naar binnen gegaan en heb even gepraat met deze mijnwerker die verast was dat hij positief was getest omdat hij zich totaal niet ziek voelde. De volgde dag kon hij gelukkig naar een locatie buiten het ziekenhuis verplaatst worden, want op deze manier houden we alleen maar bedden bezet.

COVID-19 versus dengue.
Naast COVID-19 is er momenteel een andere veelvoorkomende veroorzaker van koorts in Suriname die we meer en meer zien: dengue, ook wel knokkelkoorts genoemd. Deze infectieziekte wordt overgedragen door muggen en laten die in de regentijd nou net hoogtij vieren. Naast dat die muggen (die vervelende kleine worden mampira’s genoemd) ontzettend irritant zijn omdat ze je heel vaak steken, is het ook heel onhandig dat dengue toeneemt tijdens de coronacrisis. Koorts en lichaamspijnen zijn de eerste tekenen van dengue, maar kunnen net zo goed passen bij COVID-19. Al deze mensen moeten daarom getest worden op COVID via de BOG (Bureau voor de Openbare Gezondheidsdienst, een soort GGD). Dat kost een hoop extra werk voor alle mensen betrokken bij de aanpak van de coronacrisis. Een onhandige samenloop van omstandigheden dus. 

Afscheid van Nickerie.
Nadat ik voor de verandering een weekje op de mannenzaal had gewerkt, deed ik afgelopen zaterdagmiddag mijn laatste dienst op de SEH. Hoewel ik hier een leuke en leerzame tijd heb gehad, ben ik ook blij dat het werk in het ziekenhuis er voor mij op zit. De spanningen rondom COVID-19 op de SEH hebben toch wel z’n stempel gedrukt op de diensten de afgelopen maand.  Door de plotseling uitbraak begin juni moeten nu veel meer mensen als COVID-verdacht worden beschouwd en is de isolatiekamer daardoor steeds vaker bezet. Dit geeft iedereen een hoop stress. 
Als beloning voor het SEH-personeel werd van hogerhand akkoord gegeven voor het organiseren voor een personeels BBQ! Afgelopen maandag was het zover en wat was het gezellig! Wat leuk dat we dat hier nog konden meemaken. Er was een simpel schuurtje afgehuurd en door verschillende collega’s was heerlijk eten klaargemaakt, waaronder bara’s en roti. De BBQ draaide overuren. Man, wat was er ontzettend veel vlees ingekocht! De achterklep van een van de auto’s werd opengedaan en de grote geluidsinstallatie die tevoorschijn kwam zorgde voor de bijpassende knetterharde muziek. Gelukkig was het overdekt, want ondertussen kwam de regen weer met bakken naar beneden. De alcoholische dranken werden in een snel tempo achterover gegoten (om 11:00 s’ ochtends stond ik al met een biertje in mijn hand) en binnen een paar uur was het een feestende chaos. 
Anna en ik waren diezelfde dag ook uitgenodigd bij de hoofdzuster van het mannenafdeling, zuster Silent. Licht aangeschoten gingen we eind van de middag bij haar op visite. We kregen weer ontzettend veel snacks aangeboden en na meer gezelligheid en veel eten gingen we naar huis met een lading aan gebakjes en roti, om thuis op te eten. 
Daarnaast hebben we ook al afscheid genomen van Carla, de marktkoopvrouw met wie we bevriend zijn geraakt. Afgelopen zondag waren we bij haar thuis uitgenodigd om te komen eten. De laatste keer dat we bij haar thuis waren was in maart geweest! Alweer lang geleden! Vanaf haar grote balkon konden we opnieuw genieten van de rust en het heerlijke uitzicht over de Nickerie rivier. 

Plannen voor de laatste week.
Het einde komst nu echt in zicht. Gistermiddag is Anna al uit Nickerie vertrokken. Zij verblijft nu bij familie in Paramaribo. Geen moeilijk afscheid, want we zien elkaar komende week weer. Morgen en overmorgen ga ik nog gedag zeggen tegen een aantal mensen en zaterdag verruil ook ik Nickerie voor Paramaribo. Via Airbnb heb ik en kamer kunnen boeken dichtbij het centrum (de hotels zijn nog dicht) en vanuit Paramaribo hopen we toch nog wat leuke activiteiten te kunnen gaan ondernemen. 
Naar verwachting zullen er de komende maanden geen nieuwe basisartsen uit Nederland in het ziekenhuis van Nickerie komen werken en dus ben ik nu de laatste Nederlandse basisarts die de Waterloostraat gaat verlaten. Naast dat het ziekenhuis hierdoor belangrijke arbeidskrachten misloopt, is dit ook heel vervelend voor onze huisdieren. De kippen hebben al een nieuwe toekomstige eigenaar, maar voor de honden Baka en Piet krijgen we maar niks geregeld. Zij zullen aan de Waterloostraat blijven wonen (zij zijn gewend los op straat te lopen) en met een beetje geluk wonen er hier de komende maanden continue Surinaamse artsen die de zorg voor Baka en Piet op zich willen nemen. 

Tot zover mijn blog voor deze keer. Leuk dat jullie het weer gelezen hebben. Er volgt in ieder geval nog 1 blog!

Groetjes,
Yvonne