De reis naar Dar en het mysterie van de verdwenen medische papieren.

Waar was ik gebleven? Als laatste schreef ik dat we naar Dar es Salaam zouden vertrekken vanaf de Mushroom farm in Malawi. De weg de berg op hadden we met een pick-up gedaan en in eerste instantie dachten we dit naar beneden ook te moeten doen. De avond voordat we zouden vertrekken kwamen er twee Amerikaanse mannen aan. Zij hebben een eigen 4-feel drive en hadden in drie dagen van Botswana naar Mushroom farm gereden. Toen ze hoorden dat wij ook naar Dar es Salaam op weg waren, vroegen ze of wij mee wilden rijden. Heel graag!

Dag 1: De grens over naar Tanzania!
Zo kwam het dat wij de volgende ochtend bij deze Amerikanen op de achterbank zaten en in 40 minuten de 15 kilometer terug naar beneden stuiterden. Gelukkig heeft de Amerikaanse Daniel goede driving skills, want het was weer een lastige weg met al die stenen en haarspeldbochten.
Eenmaal beneden aangekomen leek er olie uit de auto te lekker. Gelukkig zijn er altijd genoeg monteurs die ons willen helpen. In de tussentijd waren wij het ‘event of the day’ voor dit kleine dorpje. We werden door iedereen aandachtig bekeken. Wat waren die vier mzungu (blanken) met die auto toch allemaal aan het doen? Na ruim een half uur konden we beginnen aan onze weg richting de grens. Onderweg werden we vaak tegengehouden door politieblokkades. Hoewel blanken vaak door mogen rijden, gaat de politie soms ook wel echt op zoek naar dingen die je fout zou kunnen doen of eisen ze opeens ‘tol’ om verder te kunnen. Dit heeft vooral te maken met het lage salaris van deze mensen. Een extra bon uitschrijven kan dan een goede bron van eigen inkomsten zijn. Onze Amerikaanse vrienden konden hier erg goed mee omgaan. Soms weigerden ze gewoon om te betalen en dan was dit eigenlijk ook prima en konden we verder.
Beide Amerikanen zijn trouwens rond de 30 jaar. Één van hen heeft in het Amerikaanse leger gezeten en is nu met 'pensioen', de ander is chef in een restaurant. Samen zijn het twee bijzondere types met de nodige tatoeages, strakke zonnebrillen en de sigaret altijd bij de hand.

Eenmaal bij de grens van Tanzania was het vooral voor de Amerikanen een hoop gedoe om hun auto over de grens te krijgen. Ze hadden blijkbaar erger meegemaakt (acht uur administratie), dus de twee uur die we hier doorgebracht hebben viel wel mee. Voor ons was het nog spannend of we een business visum aan de grens konden krijgen, maar dit leek veel makkelijker dan gedacht. Als je het geld maar hebt...
Toen alles geregeld was, wilden we verder rijden maar werden we opnieuw tegengehouden door een aantal mensen bij een geïmproviseerde slagboom.  Eerst eisten ze 5000 shilling, daarna 10.000. Echter, deze mensen hadden geen uniform aan en bij navraag bleek deze hele opstelling illegaal. De mannen weigerden echter weg te gaan en de Amerikanen weigerden uit principe dit kleine bedrag te betalen. Een impasse dus. Na een hoop stampij en principieel tegenstribbelen betaalden we toch 5000 shilling (iets van 2 dollar) en konden we verder.
De reis naar Mbeya verliep probleemloos tot op het laatste moment. De auto had al over de meest slechte wegen gereden, maar enkele kilometers voor onze eindbestemming van die dag kregen we plots een lekke band. En dat op een van de beste wegen tot dan toe! Wat volgde was een hilarisch tafereel. Meteen kwam een man op ons afgerend. Totaal hyperactief probeerde hij de Amerikanen te helpen, die in eerste instantie helemaal geen hulp nodig hadden. “Stoni, stoni, stoni!” riep hij zwaaiend met z’n armen. Dit is geen Swahili en geen Engel, maar hij bedoelde dat we stenen tegen de banden moesten leggen. Met verschillende stenen, groot tot klein, kwam hij aangerend. “Stoni, stoni, stoni!” Opdringerig hielp hij de Amerikanen. Normaal zou een band wisselen niet zo lang hoeven te duren, maar doordat de steeksleutel niet paste, waren we lang bezig. Meerdere mensen in het plaatsje gingen op zoek naar de juiste sleutel. Velen zijn er geprobeerd en ja hoor na bijna één uur paste er een! Marthe en ik stonden erbij en keken ernaar en hielpen hier en daar met vertalen. Ze praten alleen veel te snel om er echt iets van te verstaan. Het begon al donker te worden, maar net voor het donker bereikten we een niet uitverkocht hotel (driemaal is scheepsrecht). Met z’n vieren aten en dronken we nog wat (de Amerikanen houden wel van meerdere drankjes) en vermoeid doken we in bed.

Dag 2: Slechte wegen en rijden in het donker.
In eerste instantie was ons plan om met de trein van Mbeya naar Dar es Salaam te gaan. We hebben uiteindelijk besloten dit niet te doen en verder met de Amerikanen mee te rijden. De trein heeft te veel onzekerheden. Mogelijk zou er geen plaats meer voor ons zijn, zou er veel vertraging zijn en zouden we daardoor midden in de nacht in Dar es Salaam aankomen. Daarnaast komen er in de trein berovingen voor en dit zat ons ook niet helemaal lekker. De auto was een stuk veiliger en relaxter (dachten we). Ons doel was om in één dag van Mbeya naar Dar te reizen.
We reden door een bergachtig, groen landschap wat erg mooi was. Helaas was de weg slechter dan van tevoren gedacht. Er zaten hele goede stukken weg tussen, maar die werden te vaak afgewisseld door zeer slechte stukken weg. Dit zorgde ervoor dat onze gemiddelde snelheid erg laag was.
Marthe en ik zagen al van verre aankomen dat we Dar es Salaam nooit voor het donker zouden bereiken. Over de eerste 150 km hadden we bijna 3 uur gedaan (!), dus 650 km in één dag is dan wat te hoog gegrepen. De Amerikanen leken dit niet helemaal door te hebben en wilden alsmaar verder rijden, ook in het donker. Over bochtige wegen reden we langs vele vrachtwagens. Inhaalacties leken levensgevaarlijk. Net voordat Marthe wilde zeggen dat Andrew overmoedig begon te worden, botsten we bijna tegen een tegenliggende auto. Daniel nam het over, maar reed alleen maar nog harder. Zonder dat iemand het doorhad misten we een afslag en kwamen we op een afgesloten weg terecht. Daar reden we plots over een enorme drempel. Voor een kort moment zweefden wij met auto en al 1,5 meter in de lucht. We kwamen neer met een harde knal. Allen dachten we dat de auto wel kapot móest zijn, maar we konden gewoon ! Na twee bijna-doodervaringen zagen Marthe en ik het echt niet zitten om nog veel verder te rijden in het donker. Het was ons door de universiteit zo vaak verteld: “wat je ook doet, reis niet in het donker!” Na veel twijfelen besloot ik voor te stellen of we niet in Morogoro konden overnachten (een stad 200km vóór Dar). Na wat gemok stemden de Amerikanen hiermee in. Uiteindelijk belanden we in een erg luxe hotel en konden we de volgende dag uitgerust verder.

Dag 3: De laatste loodjes richting Dar en Salaam.
De volgende dag reden we rond 14:00 de voorstad van Dar es Salaam binnen. Hoewel het hier relatief druk is, is het wel geordend. Er is zelfs een eigen busbaan! Daniel en Andrew hadden iets te vieren: het huis van Andrew was na 4 jaar en 4 maanden verkocht. Daarom trakteerden ze ons op een lekkere lunch in een luxe hotel aan het water. Daarna zetten ze ons ook nog af bij het hotel. Heel aardig allemaal! Zij vliegen voor een weekje naar Europa en vervolgen daarna hun reis helemaal naar Caïro. Ons doel in Dar is om onze medische registratie en die van de mensen die na ons komen te regelen. Dat bleek helaas makkelijker gezegd dat gedaan…

Het mysterie van de verdwenen medische papieren.
Dus… De medische registratie. Het was een chaotische ervaring. Dat het mensen ooit gelukt is om een medische registratie uit dit kamertje te krijgen, kan ik bijna niet geloven.
Netjes gekleed (lees lange spijkerbroek met net T-shirt en vestje zodat armen bedekt zijn) gingen we op pad. In de ochtend sloten we aan in de rij bij kamer 123 op de eerste verdieping van het ministerie van gezondheid. De rij zelf was al chaotisch. Mensen bepaalden zelf wanneer ze de kamer binnen liepen en er werd ongegeneerd voorgedrongen. Toen wij na één uur aan de beurt waren, waren we al totaal bezweet van alleen al het wachten in de rij. Al snel werd duidelijk dat wij vandaag onze medische registratie niet zouden krijgen. Mijn naam konden ze niet in het systeem vinden en ze gaven aan zelfs nog nooit van Rubya hospital gehoord te hebben! Al onze papieren die onze voorgangers drie maanden geleden braaf hebben ingeleverd, lijken dus verdwenen. Iemand is nog gaan zoeken , maar in een kamer van 6x6 meter met stapels papieren is dat een onbegonnen zaak. De vrouw aan de balie leek vooral erg geïrriteerd door deze moeilijke gang van zaken. Uiteindelijk kreeg ik dr. George (de directeur van Rubya hospital) aan de lijn. Uit ons gesprek kon ik opmaken dat hij nog een extra brief naar het ministerie zou sturen en wij woensdag terug moesten komen naar het ministerie.
Zo gezegd zo gedaan. Om de tijd door te komen bekeken we dinsdag het niet zo denderende Dar es Salaam en deden we verder rustig aan. Op woensdag gingen we met weinig vertrouwen opnieuw richting het ministerie van gezondheid. Als snel werden we de kamer binnen geroepen. De bewegingen die ze hier met hun hand maken om je naar je toe te laten komen is wat tegenstrijdig (lijkt meer op zwaaien) en herkennen wij niet altijd als zodanig. “Yvon!!” riep de vrouw vanachter de gesloten deur streng. Ow, we moesten komen zo te horen.
Voor ons was deze ochtend niet bepaald verhelderend. Bij aankomst bleek dat dr. George een hele stapel van mijn papieren had gescand en gemaild. Van Marthe, Susan en Annemarie waren geen papieren te bekennen. Waar de originele papieren zijn en hoe dr. George aan kopieën van mijn papieren komt, blijft voor ons een raadsel. Na opnieuw met hem gebeld te hebben, weten we dat wij nu niks meer hoeven te doen. Komende dagen komt iemand van het ziekenhuis naar Dar es Salaam om het verder te regelen met de papieren. Aan het einde van de ochtend was de tot dan toe chagrijnige vrouw achter de balie opeens erg aardig. Ze glimlachte en zei "hamna shida"(de andere vorm van hakuna matata, wat betekent: er zijn geen problemen). Het ligt nu buiten onze macht. We kunnen gewoon beginnen met het coschap, omdat we wel al voor de medische registratie betaald hebben.
We hebben nog een klein weekje voordat we in Rubya moeten zijn. We hebben besloten om ons cogroep-genootje Jenna op te gaan zoeken op Zanzibar. Zij doet daar onderzoek op het gebied van maternal health. Een mooi vooruitzicht voor de komende dagen dus!

P.S. Als ik dit post zijn we net terug van Zanzibar. Het was er erg mooi. Hele witte stranden en mooi snorkelen. Ik zal hier later wat meer over vertellen, maar plaats wel alvast wat foto’s op facebook. Maandag 4 december begint ons coschap al. Vrijdag krijgen we een introductie, dus we beginnen maar eens aan de lange reis naar Rubya!