Het regent (spoedgevallen)

Donderskamp, 24-05-2020

Hoi allemaal,
Het is alweer twee weken geleden dat ik mijn laatste blog schreef en in die twee weken is er veel gebeurd. Dat mijn trouwste lezer, mijn lieve oma, dit niet meer gaat lezen, maakte dat ik het lastig en verdrietig  vond toch weer een nieuwe blog te schrijven. Ondanks het verdriet maak ik hier nog steeds mooie en bijzondere dingen mee die ik jullie niet wil onthouden. Vandaar dat ik toch maar weer begin met typen… 
Terwijl ik dit typ, komt de regen weer met bakken naar beneden. De regentijd in nu echt begonnen. Dat betekent helaas niet even een stevige bui, maar uren lang hele harde regen. Dat betekent ook extra goed oppassen voor slangen, die door het water naar buiten worden gedreven, op zoek naar drogere grond. Gisteravond was het raak in Corneliskondre. Een meisje van 11 was door een kleine Labaria (lanspuntadder, welke zeer giftig is) in haar enkel gebeten. Na overleg met de kinderarts besloten we dat het beter was haar direct naar het ziekenhuis te vervoeren. Het gif van zo’n slang kan na uren zijn werk gaan doen en tot levensbedreigende situaties leiden. Toen alles geregeld was bleek plots dat de ouders van het meisje haar niet naar het ziekenhuis wilden laten gaan. Ze hadden geen geld om zelf in Nickerie te verblijven en wilden haar zelf met hun eigen medicijnen genezen. Ook na aandringen door de verpleegkundige van Corneliskondre weigerden ze te vertrekken. Op hoop van zegen is ze in het dorp gebleven en vanochtend ben ik met de (inmiddels weer werkende!) ambulanceboot in 45 minuten naar Corneliskondre gebracht om haar te beoordelen. Gelukkig ging alles nog steeds goed en heeft ze geluk gehad! Wel erg frustrerend en schrijnend dat ouders als gevolg van financiële problemen zulke potentieel levensgevaarlijke beslissingen moeten nemen…

Spoedgeval na spoedgeval.
Na een week rust was de net genoemde slangenbeet weer het eerste spoedgeval in een week tijd. In de week van het overlijden van mijn oma had ik maar liefst drie spoedgevallen, welke zich allemaal voordeden in de nachtelijke uurtjes. Twee mensen waren door braken en diarree dusdanig uitgedroogd dat zij (elk gedurende een andere nacht) in een shock waren geraakt. We moesten hen via een infuus veel vloeistof toedienen. Echter, begon er aan de voorraad infuuszakken een einde te komen. Mede om deze reden (en wat andere medische redenen) besloten we om op dinsdag 12 mei een patiente met de boot naar Wageningen te brengen. Vanuit daar zou zij met een ambulance naar de SEH in Nickerie overgebracht worden. Helaas was de ambulanceboot toen nog niet gemaakt en moesten we met de dorpsboot de patiënt vervoeren. Een grote boot, die een stuk langzamer is dan onze snelle ambulanceboot. Tevens heeft deze boot geen dak, waardoor we tijdens regen de patiënt tijdelijk met een zijl moesten afdekken. De brandende zon die daarna volgde was voor ons geen pretjes (ik ben behoorlijk verbrand die dag), laat staat voor de patiënt die zich al zeer beroerd voelde. Regelmatig controleerde ik tijdens de boottocht haar vitale parameters (bloeddruk, pols, saturatie, temperatuur) en verwisselende ik de infuuszak als dit nodig was. Gelukkig bleef de patiënt stabiel en konden we haar na 4,5 uur varen zonder grote problemen overdragen aan de ambulance in Wageningen.  Na een korte pauze, waarbij ik zelfs even wat boodschapjes heb kunnen doen in een heuse supermarkt (fijn!), begonnen we weer aan de terugreis. Met zo’n grote boot in het donker varen is best gevaarlijk. Met groot licht probeerden we in de slingerende rivier op tijd boomstammen te spotten zodat we deze konden ontwijken. Het was allemaal niet heel prettig. Vooral toen we een keer een  bos takken over het hoofd zagen en ik de brace-houding moest aannemen omdat ik dacht dat we hard zouden gaan botsen. Gelukkig bleef een klap uit. Toen het ook nog hard ging regenen in het donker was ik er wel klaar mee. Wat was het fijn om na 5 uur varen weer heelhuids in Donderskamp aan te komen!
Een nacht later was het weer raak, toen een oudere vrouw uit haar hangmat was gevallen en veel pijn had. Ik verdacht haar van een bovenarmsbreuk. Gelukkig was de familie erg assertief en hadden ze zelf al een boot geregeld om met haar naar Paramaribo te gaan voor een foto. Dit keer kon ik dus relatief snel weer m’n bed in. 
De nachten hierna ben ik nog regelmatig wakker geschrokken door het blaffen van de honden en licht van een zaklantaarn dat door mijn raam scheen. Wachtend op een stem die zou zeggen ‘“Dokter, dokter, ik heb een patiënt”. Opeens was het allemaal iets minder relaxed, wetende dat er zich elk moment weer een levensbedreigende situatie kon voordoen. Nu ruim een week met rustige nachten is dit gevoel gelukkig alweer een stuk minder. 

Wandelen door Donderskamp.
Zoals in  eerder blogs gezegd, maak ik in mijn vrije tijd regelmatig een wandelingetje door Donderskamp. Als ik alleen wandel doe ik dat op de hoofdweg en samen met Margo of haar zoon Alvaro verken ik de boropasi’s (tussendoorweggetjes) waar je uren in kunt wandelen. Hoewel Donderskamp natuurlijk aan de rivier ligt, ligt het grootste deel van het dorp niet aan het water. Vanaf de rivier loopt er een hoofdweg het binnenland in. Het voorste gedeelte van Donderskamp heet Watrasé. Dit is ‘het groene gedeelte’, met kleigrond en veel bomen en planten. Het achterste deel is ‘de witte savanne’ en is opgedeeld in Zorg & Hoop en Paradijs. De grond bestaat hier uit wit zand, maar toch zijn ook hier veel kostgrondje te vinden waar van alles verbouwd wordt. Ik woon in ‘het centrum’ bij het sportveld en de school op de overgang van het groene gedeelte naar de witte savanne. Van ‘voor’ (de rivier) tot helemaal ‘achter’ (het einde van Paradijs) is circa 2-3km. In mijn eentje zijn de mogelijkheden qua wandelen op de hoofdweg dus vrij beperkt, maar samen met Margo valt er nog veel te ontdekken. Zo’n wandeling is niet alleen leuk, maar ook lekker. De inheemse mensen eten veel bosvruchten en tijdens een wandeling krijg ik dus van alles om te proeven. Maripa, mopé en pommerak (allemaal te googelen) zijn voorbeelden, maar ik moet eerlijk zeggen dat ik veel van de voor mij volledig onbekende namen ook weer vergeten ben. 

Naar een kostgrondje met Margo. 
Een aantal weekenden geleden ben ik met buurvrouw Margo mee geweest naar het kostgrondje van een dorpsgenoot. Zeg maar gerust kostgrond, want het was een erg groot stuk land. Vanaf het dorp was het nog een behoorlijk stuk lopen via slingerende junglepaadjes voordat we de kostgrond bereikten. Margo (zelf indiaan):  “ Die indianen bouwen die kostgrondjes toch altijd zo ver weg!”. Eenmaal aangekomen op de kostgrond gingen ze aan de slag. Het doel was het verzamelen van cassave stekken, die Margo vervolgens op haar eigen kostgrondje kan planten. Er werd wat afgehakt met de machetes en ondertussen werd ook rijpe cassave uit de grond getrokken en in de meegenomen kruiwagen gegooid. De lucht was al lange tijd dreigend geweest en toen we in de verte de regen op de bladeren hoorden vallen duurde het niet lang meer voordat ook wij een flinke (langdurige) douche kregen. Ik had gelukkig een paraplu mee en de 11-jarige dochter van Margo maakte haar eigen bosparaplu (het omgekeerde blad van een bananenplant). Margo en de eigenaresse gingen echter ongestoord door met werken, terwijl haar dochter mij verschillende soorten planten liet zien. Wat me opviel was de vrijgevigheid van de eigenaresse. Alles wat Margo pakte mocht ze hebben. Niks kopen of ruilen, maar gewoon delen. Toen we klaar waren kreeg ik voor de terugweg weer eens een natuurlijke snack, dit keer was het een stuk suikerriet. Eenmaal weer thuis aangekomen was toch iedereen doorweekt, ondanks (bos)paraplu’s. Heel leuk dat Margo mij gewoon meeneemt voor een paar uurtjes. Voor mij een hele bijzondere ervaring en echt een inkijkje in het inheemse leven. 

De tijd vliegt voorbij!
Voordat ik het weet ben ik alweer 5 weken in Donderskamp en zijn morgen DE verkiezingen. De afgelopen dagen is er steeds meer van te merken en in een latere  blog zal ik hier meer over vertellen. Zo was Ronnie Brunswijk (leider van oppositie partij ABOP) gisteren met de helikopter naar Donderskamp gekomen om gedurende 10 minuten campagne te voeren, daarna vloog hij weer weg. Het dorp hangt meer dan ooit vol met vlaggen van rivaliserende politieke partijen. De sfeer is er gelukkig niet grimmig door. Iedereen accepteert elkaar en er zijn nog heel veel openlijke zwevende kiezers (soms goed te herkennen aan twee verschillende vlaggen voor hun huis, een van de NDP (de zittende partij van Bouterse) en een van ABOP. Gisteren heb ik kort met de lokale campagne van ABOP in Donderskamp meegelopen. Met een groep in het geel gehulde mensen gingen we onder het genot van speciale “ABOP-muziek” huis aan huis om mensen het stembiljet te wijzen en te laten zien welk hokje ze morgen rood moeten kleuren. Niks inhoudelijke discussie, gewoon kleuren dat hokje. Heel bijzonder allemaal. Zoals gezegd, in een volgende blog meer over de verkiezingen.

Corona update.
Nog een hele korte spijtige update. Hoewel Suriname begin mei nog ‘Corona-vrij’ was verklaard, hebben we er sinds afgelopen week weer 1 positief geval bij, namelijk een illegale Braziliaan die al in quarantaine was geplaatst nadat hij bij de grens was aangehouden. Iedereen was al bang dat dit zou gebeuren, omdat in de buurlanden van Suriname wel veel corona voorkomt en er ondanks strenge controles nog steeds mensen illegaal de grens oversteken.  In de afgelopen dagen zijn er geen nieuwe positieve gevallen bijgekomen, dus we hopen dat we het hier toch nog onder controle blijven houden!

Leuk dat jullie weer de tijd hebben genomen mijn verhalen te lezen. Ik laat snel weer van mij horen.

Groetjes,
Yvonne