Van het koude Zimbabwe naar het hete Zambia

Hoi allemaal! Leuk dat jullie mijn blog lezen! Om maar meteen goed te beginnen, schrijf ik alvast een stukje nu we net één week in Afrika zijn. We hebben al veel meegemaakt en zeker ook al de nodige kilometers gemaakt (lees: veel in vliegtuigen en bussen gezeten).
Op vrijdag 27 oktober vloog ik samen met Marthe (een studiegenootje) via Nairobi naar Victoria Falls in Zimbabwe. Hoewel we natuurlijk naar Tanzania gaan om drie maanden coschap te lopen in een ziekenhuis, zijn we vijf weken eerder vertrokken zodat we nog meer van Afrika kunnen gaan zien.

Victoria Falls, Zimbabwe.
Ons backpackavontuur  is begonnen bij de Victoria Falls. Dit is een enorm brede waterval op de grens van Zimbabwe en Zambia. Het is eigenlijk de enige bezienswaardigheid in een straal van vele kilometers. Dit merkten we meteen toen we op het kleine vliegveldje landden en tot dan toe geen enkel huisje hadden gezien vanuit de lucht.
De aankomst in Zimbabwe was alles behalve wat ik verwachtte door mijn ervaringen met Ghana. Dit was namelijk een heel klein vliegveldje en wij waren de enigen die daar op dat moment landden. We waren dan ook zo door de douane en onze bagage lag netjes op ons te wachten! Geen chaos en vooral geen hitte. Het was best wel fris in Zimbabwe. In de avond dook de temperatuur onder de 20 graden, dus een lange broek en een trui kwamen zeker van pas.

Zondagochtend 29 november bezochten we de Victoria Falls waar we voor gekomen waren. We hadden begrepen dat de watervallen er in de ochtend het mooist uit zouden zien door het licht van de zonsopkomst en de afwezigheid van grote groepen toeristen. Helaas regende het die zondag en was het bewolkt, waardoor er van zonlicht weinig sprake was. Het droge seizoen loopt hier bijna op zijn einde en hierdoor was de waterval niet zo breed, maar juist wel weer heel goed te zien ( bij te veel water is het zicht slecht door de nevel). Desalniettemin waren de watervallen zeker een bezoekje waard. We besloten nog diezelfde dag het plaatsje Livingstone te bezoeken.  Dit bezoekje leverde ons maar liefst vier extra stempels in ons paspoort op, omdat Livingstone in Zambia ligt en we dus twee keer op een dag de grens over moesten. We wisten door onze ervaringen met het aanvragen van de medische verklaring al dat Tanzanianen van stempels hielpen en dit blijkt dus ook zeker te gelden voor de mensen in Zimbabwe en Zambia.
We waren nog geen drie uur in Zambia of het eerste probleem deed zich al aan. Marthe’s pinpas werd ingeslikt door de pinautomaat! Paniek! Het was zondag en het bankgebouw was niet open, waardoor we niks konden doen. Een bewaker vertelde dat de bank de volgende ochtend om 8:15 open zou gaan. Ons plan om de volgend dag om 7.30 de bus naar Lusaka (de hoofdstad van Zambia) te nemen viel hiermee in duigen. Sowieso zou het mij verbazen als de bus precies om 7.30 zou gaan (zoals ons was verteld bij het station), omdat ik gewend ben dat we moeten wachten tot een bus vol is.

Om het verhaal enigszins kort te houden: de pinpas heeft Marthe gelukkig terug gekregen. Dit wel na de nodige bureaucratische rompslomp en wat beleefd voordringen (van meerdere mensen was de pas ingeslikt). Net op tijd konden we nog mee met de bus van 9:00 die zowaar vertrok zonder dat hij vol was, zodat onderweg nog andere mensen konden worden opgepikt.
Na een acht uur durende busreis over kwalitatief wisselende wegen en onder het genot van harde Zambiaanse muziek, kwamen we rond 18:00 aan in Lusaka. Meteen werden we besprongen door tientallen taxi chauffeurs en ticketverkopers . Wat een chaos! Het was al bijna donker en we waren blij toen we aankwamen in het hostel. De volgende dag zouden we meteen doorgaan richting South Luangwa National Park, omdat er in Lusaka niet veel te doen is. Ook dit verliep niet zoals gepland.

Een poging om uit Lusaka weg te komen…
Toen we om 7:30 op het busstation aankwamen was de chaos compleet. Ticketverkopers verzamelen zich om je heen als bijen om zoete honing.  Er wordt aan je getrokken en om je gevochten. En belangrijk: iedereen liegt over wanneer zijn bus vertrekt. We kwamen in een bus terecht met erg krappe stoelen die om 8:00 zou vertrekken. Dit bleek niet het geval en een local dacht dat ze 10:00 uur zouden vertrekken. Ook om 10:00 gebeurde er niets en om 12:00 hadden we ruim vier uur in de bus gezeten zonder dat we één cm waren opgeschoten. Ondertussen hadden in het gangpad ons zeker honderd verkopers gepasseerd en we waren er klaar mee. De busrit zou ook weer acht uur duren en we wilden niet in het donker aankomen. Na lang twijfelen besloten we de bus te verlaten. Dit ging natuurlijk niet ongemerkt en ons werd bijna gesmeekt niet weg te gaan. Ons werd opnieuw verteld dat de bus echt bijna zou vertrekken. Ook dit was zeer ongeloofwaardig en we gingen terug naar ons hostel.  Daar vond iedereen het heel erg wat er was gebeurd, maar wij konden de lol er alweer van inzien. Het hostel bood aan om iemand van de staf met ons mee te sturen om het geld terug te krijgen en de juiste tickets voor de volgende ochtend te kopen. Het staflid deed erg zijn best en van de 360 kwacha (36 euro) hebben we 300 kwacha teruggekregen. Daarnaast kregen we de juiste tickets voor een timebus (die altijd om  5:00 vertrekt). Ondertussen was het weer ook weer helemaal Afrikaans geworden met temperaturen boven de 30 graden.

Op weg naar South Luangwa National Park.
Na al het gedoe van de dag ervoor, waren we blij dat de bus de volgende dag om 5:15 vanuit Lusaka vertrok. Dit gebeurde echter niet voordat de bus tot de nok toe gevuld was met bagage. Toen wij aankwamen was de bagageruimte al helemaal vol en dus moesten onze backpacks in het gangpad worden gelegd dat ook al grotendeels vol lag. Hierdoor was een soort survivalbaan ontstaan waar mensen met hun bagage overheen moest klimmen om bij hun zitplaats te komen. Weer uit de bus komen (in de pauze) was dan ook een hels karwei, waardoor we maar gewoon de hele dag in de bus hebben doorgebracht. Na een elf uur durende busrit waarbij de temperaturen hoog opliepen, waren we heel blij toen we in het mooie South Luangwa aankwamen. Wat is het hier mooi! Meteen zagen we nijlpaarden, giraffen, impala’s en apen en dat terwijl we nog niet eens op safari waren geweest! Hoewel we niets geboekt hadden, was er genoeg plek en konden we meteen de volgende dag mee op safari. Als ik dit schrijf zit ik bij een heel mooi uitzicht en heb ik de safari’s al gehad. Het was super mooi! In mijn volgende blog zal ik hier uitgebreid over schrijven.  Ik zal proberen een aantal foto’s op facebook te zetten, maar het internet is hier mogelijk te traag voor.  Als het niet lukt, houden jullie de foto’s nog tegoed. Tot de volgend blog!