Genieten van Paramaribo

Arnhem, 25-07-2020

Hoi allemaal!
Vanuit Nederland schrijf ik mijn laatste blog over mijn tijd in Suriname. Ondanks dat de afgelopen weken de corona situatie er in Suriname alleen maar slechter op geworden is, heb ik toch nog het een en ander van Paramaribo en omstreken kunnen zien.
Zaterdag 11 juli werd ik met de taxi opgehaald bij Waterloostraat 17 in Nieuw-Nickerie en 3,5 uur later afgezet bij een airbnb dichtbij het centrum van Paramaribo. Het was gek om nu zo uit Nickerie weg te rijden, maar ik had ook veel zin in de week die toen nog voor mij lag. In Paramaribo werd ik direct heel hartelijk ontvangen door de gastvrouw en mijn huisgenoten (twee Haïtianen die nu circa een half jaar in Paramaribo zijn). Voordat ik het wist werd er zowel lunch als avondeten voor mij gekookt! Wat een luxe! Gastvrouw Vemia regelde direct dat mijn mannelijke huisgenoot de dag erna met mij mee door het centrum zou lopen en met Anna sprak ik meteen af om uit eten te gaan. Zondagavond aten wij bij het luxe restaurant “Passie, food and wines” en wat was dat lekker. Allemaal haute cuisine achtige gerechtjes met Europese smaken die wij lang hadden moeten missen. Met bijpassende wijn bij elke gang. We hebben ons even helemaal laten gaan.

Een rondje Commewijne.
De volgende dag heeft een lokale gids ons meerdere oude plantage in het Commewijne district laten zien. Dat was niet zomaar geregeld, omdat er officieel nog ontzettend veel dicht is en tourbedrijven nog veel restricties hebben. Na veel mailen en appen was het gelukkig gelukt om met gids Roël een afspraak te maken. Wat een fijne gids was hij! Hoewel veel locaties gesloten waren kon hij in meerdere gevallen via-via regelen dat wij toch binnen mochten kijken. Zo begonnen we met het bezichtigen van fort Nieuw-Amsterdam, een voormalig Nederlands fort. We liepen over de muren van het fort met mooi uitzicht op de monding van de Suriname rivier en konden daarna toch een stukje van het openluchtmuseum bezichtigen (wat eigenlijk gesloten was). Daarna bezochten we het vervallen Mariënburg, een voormalig suikerrietplantage, -fabriek en kampong (soort omheind dorp). Vroeger werkten hier met name Javaanse contractarbeiders onder zeer slechte omstandigheden. Tegenwoordig wonen er nog veel Javanen in Commewijne en rondom Mariënburg zaten hier en daar oude Javanaase mannen die vroeger nog op de plantage en in de fabriek hadden gewerkt. Een Javaanse man vertelde ons uitgebreid over wat hij had meegemaakt en het onrecht dat hen was aangedaan (de overname van de Nederlandse fabriek door Suriname is niet bepaald eerlijk verlopen). Heel interessant om allemaal te horen.
Na geluncht te hebben bij een van de vele Warungs (Indonesische eethuisjes) vertrokken we met de boot naar Frederiksdorp, een voormalig koffie- en cacaoplantage die tegenwoordig dienst doet als resort. Eigenlijk was Frederiksdorp gesloten, maar met de hulp van Roël mochten we er toch rondkijken. De plantagewoningen zijn geheel gerestaureerd en het dorpje doet aan als een klein paradijsje. Onze gids vertelde ons daarbij natuurlijk ook het verhaal van de slavernij, wat het geheel toch een andere bijsmaak gaf.
Als laatste activiteit gingen we opnieuw het water op. Bij de monding van de Commewijne en Suriname rivier leven dolfijnen in het brakke water en vanuit Fort Nieuw-Amsterdam kun je makkelijk met een bootje het water op om ze te spotten. Lang hoefden we niet te zoeken, want al snel zagen we in de verte meerdere dolfijnen. Volgens Roël waren er ook kleintjes bij en hier en daar sprongen dolfijnen boven het water uit. Op een gegeven moment zwommen ze ook dicht bij de boot waardoor we ze nog beter konden bewonderen. Met daarbij een drankje en de ondergaande zon was het genieten geblazen op het water!

Gezelligheid met collega’s.
Na een half jaar in Suriname te hebben gewoond en gewerkt hebben we ook de nodige vrienden gemaakt. Samen met een groepje vrienden/ex-collega’s zijn we een dagje weggeweest. Langs de vele kreekjes hebben veel mensen priveterrein dat zij verhuren. Via-via had een collega zo’n stukje priveterrein gehuurd bestaande uit onder anderen een groot huis, een ‘blackuzzi’ (soort jacuzzi met een watervalletje van rivierwater), een overdekt schuurtje waar je kan chillen en natuurlijk de kreek waar je in kan zwemmen. Iedereen had wat eten en drinken meegenomen en we hebben er de hele dag kunnen vertoeven. Toen de regen in de middag weer met bakken uit de hemel kwam (zoals wel vaker gebeurt in de regentijd) verplaatsten wij ons gewoon naar binnen en werd er fanatiek gesjoeld onder (bleek later) het toeziend ook van een zeer harige tarantula!

Peperpot.
Weer een andere dag hebben Anna en ik zelf Peperpot Natuurpark bezocht. Dit park is eigenlijk onderdeel van de oude plantage Peperpot, maar helaas was de plantage niet te bezichtigen in verband met COVID-19 maatregelen. We namen genoegen met het natuurpark en ik ben blij dat we gegaan zijn! Langs een kaarsrechte weg (de vroegere weg door de plantage) groeien heel veel mooie planten en leven ontzettend veel dieren. Als gevolg van COVID-19 waren wij de enige bezoekers van dit park en konden we rustig aan alles bekijken. Direct al zagen we veel aapjes en meerdere varanen rondlopen! Zo leuk! De enorme hoeveelheid aan insecten zorgde soms voor wat ongemakken (denk aan veel muggen en mieren), maar zorgde ook voor bijzonder harde oerwoud geluiden waarbij we ons maar bleven afvragen welke dieren toch dit geluid konden produceren.  

Corona spanningen.
Ondanks het coronavirus hebben we dus toch nog best veel van Paramaribo en omstreken kunnen zien. Wat ons meezat was de versoepeling in de horeca, waardoor we weer gezellig naar een restaurant konden gaan. Helaas hebben de versoepelingen er ook toe geleid dat het aantal corona gevallen in Suriname nu weer dramatisch aan het toenemen is. Ikzelf kreeg er de dag voor mijn vertrek weer op een vervelende manier mee te maken. Vrijdag 17 juli voelde ik mij namelijk niet zo lekker. We zouden die dag bij het zwembad gaan relaxen, dus een groot probleem leek dat in eerste instantie niet. Echter begon ik mij in de middag steeds slechter te voelen en toen ik eenmaal thuis mijn temperatuur opmat had ik hoge koorts! Totaal slecht gepland, want de volgende dag zou ik om 18:00 uur naar Nederland vliegen en met koorts wordt je tegenwoordig niet toegelaten in een vliegtuig. Ik heb snel contact gelegd met een in Suriname werkzame infectioloog en haar advies was om mij toch zo snel mogelijk te laten testen. Omdat ik geen eigen vervoer had, werd besloten dat er een ambulance naar mijn airbnb gestuurd zou worden en ik dan daar geswabt zou worden (dit gebeurt vaker in Suriname). Wel erg gênant dat er een paar uur later een ambulance met lichtsignalen voor het huis parkeerde en ik naar buiten moest komen om getest te worden. Maar goed, ik was al blij dat ik duidelijkheid zou krijgen. Voor mijn gastvrouw en mijn huisgenoten vond ik het ook erg vervelend, want hoewel ze heel lief waren weet ik zeker dat ze ook wel geschrokken waren en zich zorgen maakten. 
Omdat er een sneltest gedaan zou worden was het de bedoeling dat ik later op de avond nog het resultaat zou krijgen. Echter hoorde ik er niks meer van en zat ik de hele nacht in spanning. Toen ik om 7 uur s’ ochtends nog niks had gehoord, stuurde ik toch maar weer even een berichtje naar de infectioloog. Ik kreeg terug dat ze mijn sample aan het zoeken waren. Is die kwijt dat?! Kortom, direct weer een hoop stress en veel vraagtekens. Om 9 uur kreeg ik het bericht dat het sample gevonden was en ik om 10 uur de uitslag zou horen. Vol spanning zat ik om 10 uur met de telefoon in mijn hand en kreeg ik het bericht: slecht nieuws, de stroom is uitgevallen en we moeten de sample daardoor opnieuw inzetten. Het is nu bekend om 11 uur. Ik dacht dat ik gek werd! Om 1 uur s’ middags zou de taxi mij naar het vliegveld brengen en ik wist nog steeds niets of ik wel of niet corona had! Gelukkig kreeg ik om 11 uur het verlossende woord dat ik negatief getest was. Wat een opluchting voor iedereen. Met een bewijs van mijn test op papier ben ik naar het vliegtuig gegaan. Gelukkig werd er geen koorts meer gemeten en kon ik zonder problemen terugvliegen naar Nederland.
Wat was het fijn om mijn familie weer in levende lijve te zien, maar helaas voelde ik me nog steeds niet goed. Op advies van de GGD heb ik me afgelopen maandag nog een keer laten testen op corona. Gevolg was dat het hele gezin thuis moest blijven tot de uitslag bekend was. Tijdens het wachten op de uitslag bleef ik vooral boven op mijn kamer en als ik naar beneden ging deed ik toch maar een mondkapje op. Wat een gedoe weer. Wat was ik blij dat ik woensdagavond nogmaals de bevestiging kreeg dat ik echt geen corona heb! Helaas was ik daardoor niet direct beter en begin ik nu langzaam weer op te knappen.
Al met al een gek einde van mijn tijd in Suriname, maar ik ben blij om weer thuis te zijn. Hoewel ik nu twee keer negatief ben getest moet ik toch nog de 14 dagen thuisquarantaine afmaken. Er zit al bijna 1 week op, dus nog 1 week te gaan en dan ga ik gezellig weer bij iedereen op bezoek. Op 1,5 meter afstand, dat wel.

Laatste blog.
Dit was alweer mijn laatste blog. In het afgelopen half jaar in Suriname heb ik ontzettend veel meegemaakt. Ondanks (misschien zelf wel dankzij) de corona crisis heb ik een bijzondere, leerzame tijd gehad in Nickerie en veel lieve mensen ontmoet. Binnenkort ga ik solliciteren voor een opleidingsplek als AIGT (Arts Internationale Gezondheidszorg en tropengeneeskunde), het vroegere tropenarts. Wat ik in de tussentijd ga doen weet ik nu nog niet, maar er komt vast wel weer iets op mijn pad. 
Leuk dat jullie mijn blog zo trouw gelezen hebben en zoveel persoonlijk berichtje hebben gestuurd. Dat heeft mij altijd veel goed gedaan. Hopelijk tot snel!

Liefs,
Yvonne