Malawi in twee weken.

Het is alweer twee weken geleden dat ik mijn laatste blog geplaatst heb. Na de fantastische safari in Zambia zijn we Malawi doorgereisd en hebben we nog veel meer mooie dingen gezien.
Onze reis richting het noorden heeft er als volgt uitgezien: Lilongwe – Monkey Bay – Cape Maclear – Senga Bay – Nkhata Bay – Livingstonia (Mushroom Farm).

Reizen in Malawi.
We begonnen met een kort dagje in Lilongwe (de hoofdstad). Toen zelf de eigenaar van ons hostel vertelde dat er in deze stad weinig te beleven viel (iets dat wij ook al hadden gelezen), bevestigde dit ons idee om hier maar één nacht te blijven en de volgende dag meteen richting Lake Malawi te reizen.
We reizen hier voortdurend met minibusjes in plaats van met grote bussen zoals in Zambia. Hoewel we hadden gehoord dat het verkeer in Malawi erg gevaarlijk kan zijn en chauffeurs erg idioot kunnen rijden, vonden wij dit uiteindelijk erg meevallen. Wegen zijn vaak opvallend goed en we hebben geen enkele echte ‘crazy driver’ met levensgevaarlijke inhaalacties gezien. Wel zijn deze minibusjes alles behalve comfortabel. We hebben in menig bijzondere positie gezeten als gevolg van de soms totale afwezigheid van beenruimte/ hoofdruimte/schouderruimte. Dit heeft ook voor de nodige blauwe plekken op knieën en schenen gezorgd. Hier een daar een slapend been of voet was zeker geen uitzondering.

Monkey Bay.
Monkey Bay is een heel stil afgelegen dorpje in het zuiden van Lake Malawi. Je hebt er onze lodge (Mufasa Eco Lodge) en het dorpje, maar verder is er niks. Één nacht waren we hier met drie anderen, maar daarna waren we hier alleen.  Er is alleen het personeel dat druk bezig is met het harken van het zand, planten water geven en het bouwen van wat volgens ons een stellage voor het waterreservoir moet worden. Hier hebben we tijd gehad om in een hangmat ons Kiswahili te oefenen en hebben we wat gewandeld.

Cape Maclear.
Op korte afstand van Mockey Bay ligt Cape Maclear. Na iets meer dan een half uur in een rammelend minibusje over hobbelende wegen en door bergachtig landschap gereden te hebben, kwamen we hier aan. Het uitzicht is fantastisch. Vanuit het zwembad kijk je over Lake Malawi uit en dus is het hier heerlijk relaxen. In dit meer toeristische gebied hadden we meer toeristen verwacht, maar niets was minder waar. Het is laag seizoen en de meeste buitenlanders in deze omgeving zijn vrijwilligers.

Via Senga Bay (wat voor ons vooral een doorgangsplek was) zijn we richting het noorden gereisd, naar Nkhata Bay. Eerst moesten we natuurlijk wel uit Senga Bay weg zien te komen. Na met onze grote backpacks door een klein dorpje tussen allerlei kraampje gelopen te hebben, bereikten we de grote weg. Daar konden we meteen in een minibusje gaan zitten. Deze was helaas nog niet vol. Het gevolg was dat we het eerste half uur in een rijdend busje hebben gezeten, maar uiteindelijk niet van onze plek zijn gekomen. We reden namen eerst vooruit en dan weer achteruit. Op zoek naar passagiers. Toen we een aantal passagiers gevonden hadden, konden we toch nog relatief snel vertrekken. Dit voor- en achterwaarts rijden zonder een meter vooruit te komen, hebben we trouwens vaker meegemaakt.

Corruptie.
Tijdens het reizen in minibusjes in Malawi zijn we heel vaak staande gehouden door politie. Ze controleren het rijbewijs van de chauffeur en kijken naar verzekeringsstickers die hij op zijn busje heeft geplakt. Marthe zat een keer voorin bij een man die wel erg graag met haar wilde praten. Hij vroeg of er in ons land corruptie was. Marthe zij ‘No, but i’m not sure”. Dit vond hij erg grappig, aangezien hij had verwacht dat wij totaal geen corruptie zouden hebben. Toen Marthe zij “But I think i’m seeing it here right now”, werd de man serieus en suste hij dat ze stil moest zijn. Op dat moment zagen we namelijk hoe de chauffeur een politieman wat geld gaf zodat we zonder controle van alle bagage konden doorrijden.

Na opnieuw een lange oncomfortabele reis kwamen we aan in Nkhata Bay. We dachten vanaf het busstation wel ‘even’ naar Mayoka village (ons hostel) te kunnen lopen. Dit bleek echter nog een behoorlijke klim en we waren bek af, totaal bezweet en geheel rood aangelopen toen we er aankwamen. Het ziet er hier erg mooi uit. Alle huisjes staan op de berg en je moet de nodige trappen op en af om bij de dorm of douche/wc te komen. Goed voor je conditie dus! Er is een composttoilet, zodat  het meer niet vervuild wordt met uitwerpselen uit ‘normale’ toiletten. Toen wij aankwamen was er elektriciteit (!) en dus de mogelijkheid om te genieten van een heerlijke smoothie. Dit kon natuurlijk pas nadat we een  verfrissende duik hadden genomen in Lake Malawi. In Nkhata Bay hebben we twee volle dagen kunnen genieten van het lekkere eten, kunnen snorkelen (er zijn veel gekleurde visjes) en hebben we zelfs gekanood. Dit was echter van korte duur. Hoewel we ons goed hadden ingesmeerd, merkten we al snel dat we aan het verbanden waren. Na 40 minuten moesten we alweer stoppen om te voorkomen dat we echt ernstig zouden verbrandden.

Elektriciteitsuitval.
Vanaf het begin dat we in Malawi waren, hadden we te maken met regelmatige uitval van de elektriciteit. Doordat de waterstand van Lake Malawi nu erg laag is, en ze elektriciteit uit het meer halen, is er niet genoeg elektriciteit voor iedereen. Daarom wordt de elektriciteit vaak afgesloten. Soms zelf meer dan 24 uur. Iedereen baalt er dan van, zeker wanneer het in de avond gebeurd en er dus vanaf 18:00 met zaklampen gewerkt moet worden. Alle drankjes worden warm en eventuele ventilatoren doen het ook niet meer. Als de elektriciteit dan weer aan gaat is het een cadeautje. In Mayoka village steeg een hard gejuich op toen om 20:00 opeens de elektriciteit weer aanging. Iedereen rende acuut weg om zijn of haar telefoon aan de oplader te leggen.

Pinproblemen.
Iets anders waar we in Malawi vaak tegenaan zijn gelopen zijn de problemen met pinnen. Veel pinautomaten doen het vaak opeens niet en sommige weigeren gewoon al de pinpassen die we bij ons hebben. In Nkhata Bay was het probleem het grootst. We móesten geld hebben, maar door gebrek aan elektriciteit hadden de pinautomaten het tot dan toe niet gedaan. We zijn toen maandagochtend vroeg naar de bank gegaan om te kijken of het nu wel zou lukken (er was weer elektriciteit en dit was onze laatste kans!). Wat een rijen stonden daar opeens! Iedereen stond met papiertjes in de rij. We denken dat dit hun salaris was dat ze kwamen innen. Helaas weigerde depinautomaat opnieuw mijn pas. We zijn een bank ingegaan en zij gaven ons als tip om de chip op mijn visa creditcard te bedekken met een simpel stukje papier. En verrek! Opeens deed de pinautomaat het wel! Terwijl de pas van andere locals voortdurend werd geweigerd, lukte het ons een mooi bedrag te pinnen. De maximale pinbedragen zijn klein, dus een aantal keer moeten pinnen is niet ongewoon. Echter ben ik bang dat we uiteindelijk de pinautomaat helemaal leeg getrokken hebben, want na slecht twee keer pinnen (totaal 180 euro) raakte de automaat zelfs geheel buiten werking. Oeps! Sorry!

Mushroom farm.
Onze laatste bestemming was Mushroom farm. De lodge in het noorden van Malawi is door de lokale bevolking zo genoemd, omdat in dit gebied veel paddenstoelen groeien.
Na het nodige geprop in minibusjes werden we eruit gezet in de middle of nowhere.  Dit was gelukkig wel bij het bordje “Mushroom farm”, dus we wisten dat we goed zaten. Met een pick-up truck zouden we verder moeten. Niemand wist op dat moment waar de chauffeur van de pick-up was, dus daar mochten we mooi even op wachten. Toen iedereen eenmaal het plan had gevat om te vertrekken kon de puzzel beginnen. Bagage en mensen moesten in de juiste volgorde en juiste plaatst in de pick-up worden gestapeld. Dit ging helaas niet zo georganiseerd en duurde veel langer dan nodig was. Gelukkig konden we hier om lachen. Toen iedereen eenmaal een plekje had bemachtigd konden we vertrekken. De weg was erg slecht. Alleen zand en rotsen. Tientallen haarspeld bochten zouden volgen. Het uitzicht werd echter steeds mooier, dus ondanks de oncomfortabele positie kon ik hier wel van genieten. 
Mushroom farm is gelegen een van de vele bergen in de omgeving. Met een mooi eigen huisje en een fantastisch uitzicht konden we ons hier wel vermaken. Ook hier zijn composttoiletten en er is zelfs een permacultuur tuin. Alles werkt op zonne-energie, dus is er nooit stroomuitval! Tot onze verbazing hadden we zelf een eigen badkamer van zeker meer dan 20m2!  Belangrijk detail: er zijn geen ramen waardoor de uitzicht zijde gewoon open is en je een heel mooi uitzicht hebt als je onder de douche staat of je tanden poetst. Het voelt wel raar, want je hebt het idee dat iedereen je kan zien. Dit is echter niet zo, omdat de huisjes in het dal veel te ver weg liggen om maar iets van je te kunnen zien.

Vanuit Mushroom farm hebben we met een gids het plaatsje Livingstonia bezocht. Livingstonia is een heel klein stadje, waar een enorme weg wordt gebouwd. Er is een basisschool, middelbare school, universiteit (het kost 500.000 kwacha/50.000 dollar om daarheen te gaan), een authentiek kerkje, een museum en een soort lokaal cafeetjes/craft shop waar ze heel lekker bananenijs zouden verkopen. Natuurlijk was het bananenijs op toen wij er kwamen. Duitsers die wij later ontmoeten zeiden al: “dat is het beroemde bananenijs dat altijd op is.”

Doordat er weinig backpackers zijn vanwege het laagseizoen, komen we vaak dezelfde mensen tegen. Ook in Mushroom farm zagen we weer veel bekenden. Samen met twee voor ons reeds bekende Duitsers hebben we een wandeling naar een waterval gemaakt. Het leek ons leuk om op de heenweg even langs de basisschool te lopen. Dat hebben we geweten ook. Een grote groep kinderen kwam op ons afgerend. Ze wilden allemaal onze handen schudden { “what’s your name?”) en toen er camera’s tevoorschijn werden gehaald was het hek van de dam. Het heeft zo’n 15 minuten geduurd voordat we weer verder konden. De waterval zelf stelde weinig voor, maar het was een gezellige dagbesteding.

Vegetarisch eten.
Deze blog is al echt veel te lang, maar als laatste moet ik echt even melden dat het eten dat we in Malawi hebben kunnen krijgen opvallend goed is. Ook heel vaak vegetarisch! In Mushroom farm was er zelfs alleen maar vegetarisch (vegetarische spagetti bolognese bijvoorbeeld). Om 19:00 was er standaard een vegetarisch ‘family diner’ met alle aanwezige reizigers, waarbij ook de grootste Amerikaanse vleeseters toegaven dat dit wel erg lekker was.

Vanaf Mushroom farm zijn we naar Dar es Salaam gereisd, waar we nu bezig zijn met het nodige papierwerk zodat we met ons coschap kunnen beginnen. Zowel de reis naar Dar es Salaam als het chaotische papierwerk zijn een verhaal op zich. Meer hierover in een volgende blog!
(Een aantal foto's van onze reis door Malawi heb ik op facebook gezet)